Amulet z Samarkandy

Tytuł: Amulet z Samarkandy
Autor: Jonathan Stroud
Wydawnictwo: Amber
Język oryginału: angielski
Okładka: miękka

Opis: Kiedy Bartimaeus, dżin liczący sobie 5000 lat, zostaje przyzwany przez Nathaniela, młodego ucznia czarodzieja, spodziewa się, że będzie musiał wykonać najwyżej kilka prostych sztuczek. Jednak myśli obdarzonego potężnym talentem Nathaniela zaprząta coś znacznie bardziej niebezpiecznego - zemsta. Z jego nakazu i wbrew swojej woli Bartimaeus wykrada potężny amulet z domu bezwzględnego, opętanego rządzą władzy mistrza magii.Wkrótce dżina i chłopca porywa groźny nurt intrygi i zbrodniczego spisku... 

Moja opinia: Normalnie patrząc na tą książkę, nie wybrałam bym jej. Więc jak to się stało, że ją przeczytałam?
Po prostu poszłam do biblioteki i zabrałam tą która się wyróżniała nie patrząc na tytuł i autora. Na  początku podeszłam z sceptycyzmem oraz złym nastawieniem do książki. Lecz coraz bardziej zagłębiając się w potok słów tym bardziej moje nastawienie się zmieniało. Na lepsze. Byłam zdziwiona, że autor pomimo znanych zagadnień (magia, demony itd.) stworzył na swój sposób oryginalną powieść. Pentagramy, dżiny i inne stwory z Zaświatów mają swoje odpowiednie miejsce i funkcje. Bardzo jestem (pozytywnie) zaskoczona tym, w jaki sposób autor opisał historię - bez schematu, co musi być naprawdę trudne i co podziwiam. A co do fabuły ... może pierwsze ją przedstawię. Londyn. Teraźniejszość.
Wyobraźcie sobie to. A teraz rzesze ludzi. A pośród ludzi magów. Czarodziejom dotrzymują towarzystwa impy, demony, dżiny... . Magowie są ukazani bardzo ... ludzko (?): mają swoje zasady, cechy charakteru. Autor nie stworzył postaci na zasadzie "pić,jeść,pić,jeść,spać" opisał ich uczucia, wahania, działania, chechy charkteru. Nathaniel dwunastoletni chłopak, uczeń maga przyzywa Bartimaneusa aby zemścić się na Simonie Lovelancu. Dżin wykrada potężny amulet, przez co naraża się na poważne kłopty.  Bartimneus  ze swoim specyficznym humorem zyskał moją sympatię i stał się moją ulubioną postacią. Mimo, że robił większość rzeczy na złość i dla rozrywki.  Autor podzielił fabułę na dwóch narratorów, lecz nie do końca tak jak inni. Część Bartimaneusa jest z jego punktu widzenia, z jego przypisami. Nie są one sztywne, zawierające tylko informacje. Przedstawiają one obelgi do ludzi oraz odczucia Bartimaneusa, równierz wyjaśnienia. Dlatego ma się wrażenie, jakby było się podglądaczem całej sceny, a obok nas siedział dżin i dopowiadał różne rzeczy. Poniżej na przykład pokpiwanie sobie z ludzi :

" Kret rył głęboko pod fundamentami. Nie włączył się żąden magiczny alarm, mimo żę pięć razy uderzyłem głową w jakiś kamyk* "

"* Za każdym razem w inny kamyk, nie pięć razy w ten sam. To tylko taki sprawdzian. Czasami ludzie bywają bardzo tępi." *

Część Nathaniela była prowadzona przez wszystko wiedzącego narratora, zawierała więcej opisów miejsc, lecz ku mojemu rozczarowaniu nie miała tych przypisów co były w części dżina. Jedyny minus w tj książce to długie, dosyć trudne nazwy. Ja akurat gdy chciałam koleżance polecić tą lekturę wyszło  Amulet z Samarkanady, a gdy mówiłam o Bartimaneusie wyszedł Batremetus. Wiem, że skoro uwielbiam tą książkę nie powinłam popełnić błędów, więc na swoje usprawiedliwienie mogę powiedzieć, że jest mi za to wstyd. Wracając do książki ... Dla kogo ona jest ? Wątpię by dorosłym podobał się humor Bartimaneusa, więc myślę, że ta książka jest dla młodzierzy do 15 lat uwielbiających fantastykę w której jest to "coś"
Bardzo się ucieszyłam (raczej skakałam z radości po pokoju) gdy dowiedziałam się, że ekranoizują tą część :).
Nie mogę się doczekać, aż w moje ręce wpadnoie druga część tej wspaniałej trylogi

Moja ocena: 10+/10

Tailer:

*cytat str. 16